Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Często miewasz bóle łydek, a w dodatku obserwujesz u siebie opuchnięte kostki i obrzęki kończyn dolnych okolicy kostek? To mogą być objawy niewydolności żylnej. Nie lekceważ tego, gdyż przewlekła niewydolność żylna może prowadzić do poważnych konsekwencji, jeśli w porę nie rozpocznie się leczenia. Dlatego nie zwlekaj dłużej, tylko jak najszybciej umów wizytę u lekarza i skonsultuj z nim swój problem.
Skala CEAP – podstawa klasyfikacji przewlekłej niewydolności żylnej
Aby zainicjować skuteczne leczenie, konieczne jest właściwe rozpoznanie. We współczesnej praktyce klinicznej powszechnie stosowana jest skala CEAP, która umożliwia ocenę objawów klinicznych, ustalenie etiologii choroby, rozpoznanie lokalizacji anatomicznej i wskazanie przyczyn patofizjologicznych.
Ocena objawów klinicznych
Według skali CEAP istnieje siedem poziomów, które opisują objawy niewydolności żylnej kończyn dolnych. Podział jest następujący:
- C0 – brak jakichkolwiek zmian w badaniu,
- C1 – teleangiektazje (tzw. pajączki naczyniowe) i żyły siatkowate,
- C2 – żylaki (trwałe wydłużenie i poszerzenie żyły),
- C3 – obrzęki bez zmian skórnych,
- C4 – lipodermatoskleroza (zgrubienia i przebarwienie skóry), wypryski,
- C5 – zmiany skórne charakterystyczne dla poprzednich poziomów i dodatkowo ślady po wygojonych owrzodzeniach żylnych,
- C6 – zmiany skórne typowe dla grup od C1 do C4 i dodatkowo czynne owrzodzenia żylne.
Ustalenie etiologii choroby
Dla lekarza planującego leczenie bardzo ważna jest także przyczyna wystąpienia przewlekłej niewydolności żylnej. W skali CEAP wyróżnia się trzy czynniki etiologiczne zaburzeń układu żylnego. Są to:
- zmiany wrodzone,
- pierwotne zmiany o nieznanej przyczynie powstania,
- zmiany nabyte (np. pozakrzepowe czy pourazowe).
Podział anatomiczny
Specjalista zwraca szczególną uwagę na zmiany chorobowe występujące w obrębie żył. Klasyfikacja anatomiczna obejmuje:
- żyły powierzchowne,
- żyły głębokie,
- żyły przeszywające.
Przyczyny niewydolności żylnej
Przy określaniu czynnika odpowiedzialnego za wystąpienie zmian żylnych pod uwagę bierze się obecność takich przypadłości jak:
- refluks żylny, czyli wsteczny przepływ krwi w kończynach dolnych, który może wynikać z niewydolności zastawek żylnych;
- niedrożność żył;
- współistnienie refluksu i niedrożności.
Diagnostyka niewydolności żylnej
Kluczowy w kontekście planowanego leczenia jest dobrze przeprowadzony wywiad z pacjentem, który ujawni czynniki ryzyka przewlekłej niewydolności żylnej. Po wstępnym rozpoznaniu specjalista zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Flebologicznego (PTF) powinien wykonać badanie USG Duplex Doppler. Badanie Dopplerowskie pozwala określić, w którym miejscu krew płynie zbyt wolno, a w którym za szybko, jak również gdzie może się cofać. Dzięki niemu ocenia się przekrój i wydolność badanych żył i tętnic.
Przewlekła niewydolność żylna – jak wygląda leczenie?
Przebieg leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. Rozległe zmiany takie jak „pajączki”, żylaki czy owrzodzenia zazwyczaj usuwa się przy wykorzystaniu nieinwazyjnych metod leczenia. Jedną z nich jest przezskórny zabieg wykonywany przy użyciu Flebogrifu.
W przypadku występowania uciążliwych objawów przewlekłej niewydolności żylnej lekarz może zalecić stosowanie leków o łagodzącym działaniu takich jak Diosminex. Lek ten działa ochronnie na naczynia krwionośne, zmniejszając przepuszczalność włośniczek oraz obniżając podatność na pękanie. Ponadto zwiększa napięcie naczyń żylnych i zmniejsza zastój żylny.
U osób predysponowanych do przewlekłej niewydolności żylnej ogromne znaczenie ma profilaktyka. Duży nacisk na nią powinny kłaść osoby, które zaobserwowały u siebie pierwsze symptomy tej choroby, jak również ci, u których występują predyspozycje genetyczne. W ramach zapobiegania przewlekłej niewydolności żylnej powinno się zwiększyć aktywność fizyczną. Wśród zaleceń widnieje także stosowanie profilaktycznej kompresjoterapii.
Materiał partnera