Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
Okazuje się, że nawet tak ekstremalny sport jak bouldering ma swoje poziomy trudności. Dyscyplina oparta na wspinaczce po skałach budzi emocje z samego faktu braku asekuracji lin. Każda droga wspinaczkowa posiada specjalne oznaczenia, które należy odpowiednio czytać. Wyróżnia się wiele ich rodzajów, z których najpopularniejsze są wersje brytyjskie i francuskie. Czym się one od siebie różnią i jak czytać różne oznaczenia trudności wspinaczki?
Jak ustala się skalę trudności wspinaczki?
Skala trudności wspinaczki jest często sprawą bardzo subiektywną. Zawsze znajdzie się jakiś fan boulderingu, który podważy aktualne oznaczenia i będzie uważał po swojemu. Wycena trudności dokonywana jest przez autorów pierwszego przejścia. Kolejni wspinacze weryfikują czy podana trudność okazała się tą właściwą. Niektóre przejścia mają wskutek tego niepewne oznaczenia, ale dość zbliżone do ostatecznego.
Trzeba pamiętać, że skała może ulegać stopniowym zmianom wskutek erozji lub wietrzenia. Problemem może być przesuwanie lodowca. Warunki w takich przypadkach zmieniają się na lepsze lub gorsze. W przypadku mocnej zmiany skały trzeba oznaczenia wyznaczać od razu. W przypadku kosmetycznych zmian poziom trudności zazwyczaj się nie zmienia.
Oznaczenie trudności wspinaczki na podstawie skały
Sportowcy trenujący bouldering często przyzwyczajają się do danego typu skały. Jest im przez to ciężej przerzucić się na inne rodzaje np. z bazaltu na granit. Niektóre skały są łatwiejsze do chwycenia, inne z kolei mogą powodować większy poślizg. Skalę trudności przeprowadza się wskutek tego lokalnie. Prowadzi to często do sporów, jeśli chodzi o najwyższe oznaczenia trudności. Dla nieprzyzwyczajonych do danej skały osób trasa będzie ekstremalna, dla przyzwyczajonych zaś może być w miarę łatwa. Decyzja należy wtedy do lokalnych wspinaczy.
Najpopularniejsze oznaczenia trudności wspinaczki
W Europie najpopularniejsze oznaczenia są brytyjskie i francuskie. Te pierwsze są najbardziej skomplikowane, bo składają się ze skali przymiotnikowej i numerycznej. Brytyjskie oznaczenia odnoszą się nie tylko do ogólnej trasy, jak i poszczególnych jej odcinków. Dużo prostsza jest skala francuska, bo jest mocno podobna do polskiej. Zamiast cyfr rzymskich występują tu jednak arabskie. Najłatwiejsza trasa oznacza jest jako „1”, z kolei najcięższa jako „9c”. Dodatkowa litera zwiększa poziom trudności w obrębie podobnych tras.
Oznaczenia trudności najłatwiej tłumaczy się na oznaczeniach polskich. Rzymskie liczby odpowiadają tu poziomowi trudności. Znajdują się one w przedziale od I do VI. Po cyfrze rzymskiej często dopisana jest jeszcze „+”, który oznacza „odrobinę cięższą trasę”, „-” z kolei „odrobinę łatwiejszą”. Tak samo jak dodatkowa liczba arabska. Przykładowo trasa „V+” jest trudniejsza niż „V”. „VI-” jest łatwiejsza niż „VI”. W przypadku liczb arabskich: „VI.1” jest cięższą trasą niż „VI”, za to łatwiejszą niż „VI.2”.
Uproszczony schemat wygląda w polskich oznaczeniach następująco:
I – nieco trudna trasa, można przejść bez użycia dwóch rąk
II – dość trudna, użycie obu rąk obowiązkowe
III – trudna, dla bardziej profesjonalnych wspinaczy
IV – bardzo trudna, najwyższy poziom na kursach
V – nadwyczajnie trudna
VI – skrajnie trudna, dla najlepszych wspinaczy świata
MMI
