Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
Zakup kota jest dla większości z nas wielkim wydarzeniem. Zawsze chcemy się do tego odpowiednio przygotować, a przede wszystkim wybrać idealnego zwierzaka. Najlepiej, aby rasa odpowiadała naszym wymaganiom nie tylko pod względem wizualnym, ale również miała właściwy charakter. Nierzadko zdarza się, że szukamy kota do domu z dzieckiem. Jaki powinien być taki zwierzak? Które razy kotów tolerują dzieci i są dla nich łagodne?
Jaki powinien być idealny kot?
Jeśli decydujemy się na zakup kota, warto wziąć pod uwagę przede wszystkim jego charakter. Jest to bardzo ważny aspekt przede wszystkim wtedy, kiedy mamy małe dziecko. Nie każdy kot toleruje małe dzieci. Jaki powinien być idealny kot do domu z dzieckiem? Oto najważniejsze cechy:
- dobrze znoszący przytulanie i okazywanie czułości
- dobrze znoszący hałas
- łagodny – nie powinien zaatakować w chwili, kiedy dziecko weźmie go na ręce
- tolerujący ruchliwe otoczenie oraz dynamiczne ruchy dziecka
- towarzyski – warto, aby lubił obecność człowieka
- akceptujący zmiany w swoim otoczeniu
Kot brytyjski
Pluszowa sierść i ogromne oczy to pierwsze elementy, które zauważamy patrząc na kota brytyjskiego. Może on przypominać pluszową zabawkę, dlatego też bez dwóch zdań spodoba się wielu dzieciom. Jednak czy można pozwolić aby dzieci bawiły się z kotem brytyjskim? Jak najbardziej! Nazwa tej rasy ma sporo wspólnego z jego charakterem – w końcu prawdziwy Brytyjczyk to kwintesencja opanowania i spokoju. Zniosą niemalże każde bezbolesne pieszczoty. Co ważne, wraz z wiekiem ich „tolerancja” na świat dookoła rośnie. Tym samym dorosły kot brytyjski będzie dużo wytrwalszy przy zabawach z młodszymi dziećmi.
Kot birmański
Kot birmański jest najlepszym możliwym zaprzeczeniem stereotypowego kociego egocentryzmu. Wbrew temu, co mawiają złośliwi, uwielbia on towarzystwo ludzi i bardzo łatwo się adaptuje. Doskonale wyczuwa emocje – przyjdzie pobawić się z wesołym dzieckiem, albo przytuli się do smutnego dorosłego.
Kot birmański będzie doskonałym towarzyszem nie tylko dla dzieci. Jego złote serce bez wątpienia zapewni mu sympatię całej rodziny.
Ragdoll
Puchate futro i delikatny pyszczek to nie jedyne elementy, które pozwalają nazwać ragdolla prawdziwą laleczką. Pod względem charakteru podobnie jak lalka kot ten jest doskonałym kompanem dziecięcych zabaw. Uwielbia głaskanie i inne pieszczoty. Nie ma także żadnego problemu z noszeniem na rękach – a wręcz przeciwnie!
Ragdoll darzy człowieka ogromnym i niezachwianym zaufaniem. Potrafi zapewnić dziecku bezgraniczną miłość i doceni jego pieszczoty jednocześnie wybaczając wszelkiego rodzaju przesadzone zabawy.
Wzajemny szacunek
Jeśli jesteśmy rodzicami i decydujemy się na zakup kota, musimy brać pod uwagę przede wszystkim dobro naszego dziecka. Nie wybierajmy kota biorąc pod uwagę jedynie aspekty wizualne. Zamiast tego zastanówmy się dobrze, która rasa ma idealny charakter. Warto wybrać takiego pupila, któremu nie będzie przeszkadzał wieczny hałas i chaos w domu, ponieważ przy dziecku to nieuniknione. Kot powinien być łagodny, opanowany i lubić towarzystwo człowieka. Właśnie wtedy będzie idealnym członkiem naszej rodziny.
Pamiętajmy jednak także o bezpieczeństwie zwierzęcia. Niezależnie od charakteru kota my – rodzice musimy położyć szczególny nacisk na podmiotowość zwierzaka. Głaskanie – tak. Dręczenie – nie. Koty nie zawsze życzą sobie czułości, czasem mają ochotę się schować i nie mieć z nikim kontaktu. Nasz pupil powinien też mieć swoją strefę, do której dzieci nie mają dostępu. Kojec, zawieszony na kaloryferze leżak albo własny koszyk, do którego nikt nie podchodzi. Zdarza się też tak, że kot pomimo rasowej deklarowanej „przyjazności” ma własne zdanie i zupełnie nie mieści się w powyższych opisach.
Tym większe wyzwanie przed rodzicami, którzy powinni zadbać o szanowanie granic kota dla obopólnego spokoju. Wbrew pozorom nawet małe dzieci rozumieją proste komunikaty: kot nie chce głaskania, kot jest zdenerwowany – daj mu chwilę spokoju. O ile zwierzę nie czuje się zagrożone czy straumatyzowane obecnością dzieci, nawet największy „dzikus” daje się czasem pogłaskać. A jeśli nie – traktujmy go jak członka rodziny: z szacunkiem dla jego potrzeb i uwzględnieniem komunikatów, które do nas kieruje.
BSZ